Van 9 uur 's morgens tot 3 uur in de middag was het hard werken vandaag ! Eerst een sightseeing. De gids is een aardige jongen, een beetje verlegen. We zien onder zijn leiding Regeringsgebouwen, het Koninklijk Paleis en in het park daaromheen mogen we even rondlopen. Opvallend mooi zijn de statige dennebomen. We rijden langs het Staats Hotel dat veel meer van een paleis wegheeft dan wat we net als zodanig bekeken hebben. Ik weet nu tenminste waar prinses Beatrix gelogeerd heeft tijdens haar bezoek aan Japan.
Nu rijdt de bus door de wijk van de Ministeries (22 in getal!), het Hoger en Lagerhuis en andere officiële regeringsgebouwen. Dit ruime stadsdeel gaat over in de binnenstad een en al benauwenis; wegenstelsels onder en boven elkaar, hypermoderne warenhuizen, schreeuwende reclames. Wat een verschil met Peking waar de eenvoud, net iets te simpel in westerse ogen, hier de opgeschroefd luxueuze kapitalistische maatschappij.
En weer vallen we in de festiviteiten, want ter ere van Tokyo´s verjaardag, de hoeveelste durfde ik niet te vragen, zijn vele straten met bloemguirlandes versierd. In het "Chinsanzo Garden Restaurant" zal onze laatste gemeenschappelijke lunch worden gebruikt. Maar eerst worden de bijbehorende winkeltjes bestormd. Het is hier natuurlijk net als in onze souvenir shops op het Rokin, maar nu zijn de rollen omgedraaid.
Aan de lunch krijgt iedereen een wit schortje voorgebonden, de serveerster knoopt het zorgvuldig van achteren vast. Elk tafeltje heeft zijn eigen bediende die druk in de weer is met het roosteren van een variatie van vlees en groentegerechten, gestoofde maïskolven, paprika, uienschijven en een soort rammenas: heerlijk!
De "barbecue" staat in het midden en de tafel is eromheen gebouwd. We krijgen er groene thee bij, maar dat smaakt nergens naar: dikkig en een beetje wee. Het wordt haastwerk - maar onze tafel werd laat bediend - en de laatste hap is nauwelijks naar binnen of de boel wordt alweer weggeruimd. Schortjes af, het lijkt wel een kleuterklasje.
In de prachtig aangelegde tuin zal nu een kleine bijeenkomst plaatsvinden. Onze reisleider wordt uit ons aller naam voor zijn goede diensten bedankt en ontvangt een welverdiend presentje (of liever: twee), dat hij praktisch zelf mee had helpen kopen. Tevens richt hij nog een persoonlijk woord tot ons allen: en vergelijkt de massale eenheid in China met de - ondanks de diversiteit in samenstelling - eenheid in groepsgeest van ons gezelschap. Nog even wordt er gezinspeeld op de sportief verwerkte teleurstelling in onze "Ibis periode".
Dan wordt het weer hoog tijd om onze jacht in Tokyo te vervolgen. Nu door de drukste stadswijken met collecterende meisjes die steeds kleine buiginkjes maken; oudere vrouwen in kimono's en op houten stelt sandalen en witte sokjes met twee teenstukken, dikke worstelaars, luxe etalages, dooreen krioelend autoverkeer. Veel stagnatie ook, op maandag en vrijdag schijnt het hier op z'n drukst te zijn, de fietsers gaan dus maar op de trottoirs door de wandelaars heen.
Bezoek aan de Meiji-tempel, gebaseerd op de "Shinto" verering van de Natuur: bomen, dieren, rotsen, rivieren en wolken, alles is bezield en wordt in deze tempel vereerd. Biddende mensen gooien eerst een muntje in een bak, hetzelfde zien we kleine kinderen doen, die daarna devoot even hun handjes vouwen en iets mompelen. Voor en na dir gebed wordt in de handen geklpat.
Voor de "Asakusa Kannon Tempel" moeten we een brede poort onderdoor, waarin een enorme lampion hangt. Een nauw winkelstraatje, absoluut verboden voor auto's, leidt naar de tempel. Al onze aandacht wordt eerst door dit commercie bedrijvende winkelbuurtje opgeslokt zodat er voor de Kannon niet veel devotie meer overblijft.
Als op een kermis rijen zich hier de winkeltjes aaneen. Een hele straat vol met allerlei attracties: kledingzaakjes, huishoudartikelen, speelgoed zoals zwemmende zeehondjes en spuitende walvissen, dure kimono's - een bruidstoilet in die dracht kost omgerekend ongeveer HFL 12.000.-. Het wemelt voor je ogen. Vaker dan ik dacht zien we nog de oude kimonodracht, maar de moderne kledij onthult vaak lelijke kromme benen. Die kimono was misschien toch zo gek nog niet! Schoolkinderen dringen zich door de menigte heen, ze zijn veel vrijer brutaler dan in zijn China. En wat een dikke jongetjes zijn eronder!
Aan het einde van dit souvenir eldorado komt dan eindelijk de "Asakusa Kannon Tempel", de Boeddhatempel. Maar eerst moeten we nog een vreemde snuiter voorbij, gehuld in een geel afhangend gewaad, zijn hele hoofd gaat schuil in een grote strohoed, die er als een stolp overheen hangt.
Hij prevelt onverstoorbaar iets uit een klein gebedenboekje. Gelovigen gooien wat geld bij hem neer. Verderop staat een groot wierookvat waar dampen uit opstijgen die tempelbezoekers fanatiek naar zich toe wuiven. Uit een watervat besprenkelen ze zich en zijn nu blijkbaar genoeg gelouterd om het voorhof van dit Heiligdom te betreden. Verder mogen ze zeker niet, de rest is voor de priesters.
Er wordt net een bel geluid: begin van de dienst. Priesters scharrelen wat heen en weer en buigen bij elke gelegenheid. Eentonig gezang begeleidt deze geheimzinnige ceremonie. Deze denkwereld is me te vreemd om me erin te kunnen verdiepen. Aan een touw dat rondom deze tempelruimte is gespannen, zitten honderden "wens"-papiertjes gebonden.
We duiken weer onder in de kolkende stade Een deel van het gezelschap stapt uit in het beroemde Ginza warenhuis. De anderen gaan meteen door naar het hotel en laten zich een kop koffie in de hall best smaken.
Updated 2006 April 3