www.chinareis.net - De Noordpool
De Noordpool
Noorpool
Dag 19 - Maandag 2 oktober
Klaar voor Vertrek
Dan is er ineens niets meer te doen. Alles is gepakt en het geld is op. Om 6 uur vertrekken we uit dit hotel. Het was kort maar hevig. In de bus zie ik achter mij het silhouet van de stad tegen de avondlucht, die angstwekkende steenmassa's van de immense huizenzee met z'n elf miljoen inwoners!
Op het vliegveld wachten we met hongerige magen op het vertrek. Ik heb reuze zin in een kop koffie en een croquet of een broodje kaas. De KLM zal ons thuisbrengen. Gelukkig is me een raamplaatsje toebedacht - waar ik nog steeds kinderlijk blij mee ben.
De Terugreis
Het is nacht buiten. En ook de cabine wordt in donker gehuld, op een enkel pitje na van een nachtwaker. De meesten slapen. Ik zit met de koptelefoon aan, Nuages van Debussy, zeer toepasselijke dromerige muziek) en het gedreun van de machines, dit geïsoleerde wereldje en de nacht rondom ons wordt heel onwerkelijk. In die waak/droomtoestand gaat de hele Chinese reis weer aan me voorbij; wat een bevoorrechte mensen zijn we toch om dit alles te mogen meemaken, om een blik te mogen slaan op een paar van de geheimen die Moeder aarde voor de meeste van haar bewoners voor altijd verborgen houdt. Ik ga ook maar slapen, ik word anders te lyrisch...
Aan de horizon komt een vage blauwe streep. Mijn patrijspoortje wordt in tweeën gedeeld door nachtelijke wolken met een scherpe horizon, en deze aarzelende lijn die zich steeds verder uitbreidt. Nu komt er een gele band bij die zich in oranje verdiept, en een vaag strijklicht deelt zich aan de wolkenbank mee; vage donkere en lichtere partijen tekenen zich nu af. Heel harmonisch, heel geleidelijk worden de contouren scherper.
Oranje Gloed
Dan, als ik al denken ga dat het bij deze schuine lichtval gaat blijven zie ik plotseling een fel oranje gloed, een oogverblindende schittering. Het is een schouwspel alsof ik de eerste Scheppingsdag meemaak; zo moet het geweest zijn bij de Geboorte van de Wereld. Nu worden de wolken onder me roze; grote windspiralen zijn gevormd, op verschillende afstanden, als geplakte krulletjes op een kappershoofd.
Onder deze wijde uitgestrektheid is de zee, ik weet het, maar het valt buiten mijn wereld die momenteel alleen maar bestaat uit deze onsubstantiële irrealiteit, beschenen door de reële zone Het is nu dag in het "Hoge Noorden" het zal denkelijk maar enkele uren duren. Anchorage ligt op een uur vliegen afstand.
De cabine komt nu tot leven, men loopt wat rond, gesprekken komen op gang. Met de Tijd is het raar gesteld, mijn horloge staat op 3 uur, de "werkelijke" tijd - voor zover die bestaat - moet 6 uur vroeger liggen, of 7 uur, in verband met de bij ons ingegane wintertijd. Het is dus nu 8 uur in de morgen!
Aan stuurboord zijde is de zon verblindend, het wordt warm in de cabine. De wolken verdwijnen weer en we zien een blauw vlak. Zee? IJle lucht? Het blijkt Alaska te zijn. Dus toch het hoge noorden bij daglicht. Witte kronkels tekenen zich af, als de sporen van een regenworm, meanderende stroompjes? witte plekken ijs op de meren? Bredere rivieren komen in zicht, nu een groot meer: melkachtig wit op ijl blauw. Alaska!
De microfoon kondigt aan dat we gaan landen. Zicht goed, temperatuur 5º Weer een blik naar buiten: bergen nu. Zwarte en besneeuwde rotsen, wolken ertussen. Water glinstert in de zone Scherpe bergkammen. En onverstoorbaar bromt die grote motor onder de vleugel achter me maar door...
Hele sneeuwvelden nu, messcherpe pieken werpen een zwarte gerafelde schaduw op verblindende witheid. Eenzaam steekt een heel hoge top boven de andere uit. Wolkenbanken schuiven nu voor het toneel, weg is alles. Aan bakboord is het één witte massa van besneeuwde toppen, gletschers buigen zich van de hellingen af, wat een wildheid.
Weer maandag
"Gisteren" was het maandag. Mijn horloge staat nu op 5 over 4, maar het nu weer maandag, 's morgens 10 uur"
Landing. We mogen eruit, voet zetten op Alaska's bodem. Rondom het vliegveld zijn de bomen al in herfstkleur. We belanden natuurlijk in de winkeltjes, we slaan eskimo poppetjes en een grammofoonplaat met "Muziek uit het Land" in.
Het is nu kwart over 11, we stijgen weer op. De bemanning is gewisseld, nieuwe gezichten brengen ons ontbijt. Het horloge moet nu weer op 9.35 (Amsterdamse tijd 's avonds), het is nog een paar uur maandag en wordt dan voor de tweede keer dinsdag. Al die tijdsberekeningen beginnen me te duizelen.
Over de noordpool trekken we huiswaarts. Onder ons de sneeuwbergen, de toendra's van de Canadese New Territories. Water en berken in herfstkleur, weer bergen, zover het oog reikt... witte bergen. Witte wolken ertussen, ongemerkt gaan ze in elkaar over als in een schilderij van Esscher.
Potdicht zit nu alles. En ik ben aan mijn ontbijt toe. Er wordt aan gewerkt, maar het gaat ontzettend onhandig. Een blik naar buiten levert weer toendra's op, kaal land, bezaaid met kleine stippeltjes: de meertjes. Dan komt er een witte rand omheen en een golf patroon daar tussen: wit omzoomde rivieren.
Als een caleidoscoop trekt de aarde onder ons voorbij; nu eens roodbruine vlaktes, wit bepoederd, dan weer golven van witte bergen.
De witte Wereld
Een volmaakt witte wereld en een volmaakt blauwe lucht. Een muziekje erbij in een luie stoel knabbelend op zoute nootjes maakt dit uurtje ook volmaakt. Een vlak poollandschap "op het doek", wit, eindeloos wit van aan elkaar gevroren schotsen, tenminste die indruk geeft het, op zee. Later is het of honderden skiërs hier hun sporen achterlieten, kriskras door elkaar.
Geulen zijn zichtbaar tussen de ijsmassa's. Soms is zelfs te zien hoe aan de randen de schotsen zich onder water voortzetten, in nuances van blauw. Van boven gezien lijkt het van speelgoedformaat, hoe diep en koud en vijandig zou het in werkelijkheid zijn? Ik moet me echt realiseren dat hier pal beneden me barre winter heerst.
Dan komt er iets vreemds, over het witte oppervlak verschijnen opeens grote licht blauwe vlekken als een wolkenschaduw, maar er is geen wolk te bekennen. Open water tussen de eilanden van de New Territories? De aarde met al zijn geheimzinnige aspecten intrigeert eindeloos!
HIERMEDE WORDT VERKLAARD, DAT DE HOUDER VAN DIT CERTIFICAAT, OP DEZE DAG, AAN BOORD VAN EEN KLM STRAAL VERKEERS VLIEGTUIG, DE NOORDPOOL HEEFT GEPASSEERD.
Weer wordt het donker buiten, binnen gaan we ons met de film bezighouden. Een monster zonder weerga, om geen woord over vuil te maken. Bovendien niets van te snappen, maar dat ligt misschien aan mij. Buiten is het veel interessanter; in de schemering zie ik kilometers grote ijsschotsen met grote breuken ertussen en open stukken water. Het is nu echt menens met die noordpool, of vliegen we nu over Groenland? Er komt geen eind meer aan die rimpelloze vlakte. Wolken, weg witte wereld, niets meer te zien. Dan in godsnaam maar weer die film... en zo komen we de lange nacht door, slapend, lezend, luisterend door de koptelefoon, kletsend hier en daar en ter verpozing eens een loopje door het gangpad...
Er komt nog een luchtig ontbijt. Heerlijk, eindelijk een boterham met kaas. De stewardessen lopen kwiek en druk rond voor de afwikkeling. Aan bakboord komt de zon weer op, maar aan onze kant is de lucht bewolkt. Het is nu 7 uur in Holland.
Schiphol
We zijn op Schiphol. Nu komt de anticlimax: afscheid nemen, koffers opvissen. Gelukkig deze keer eens geen douane controle. Onze afhaler staat ons op te wachten en even later kunnen we dan beginnen "herinneringen op te halen", want nu is alles verleden tijd.
Maar een reünie gaat er komen, in januari. Films en foto's uitwisselen en dat geeft ten minste niet het nare idee dat het nu al helemaal afgelopen is.
Updated 2006 April 3