Vertrek

De zon schijnt en alles ziet er veelbelovend uit. Ontbijten, inpakken, wachten. Precies op tijd gaat de KLM-bus met ons naar het vliegveld. We zullen vertrekken met de Boeing 747 via Athene en Dubai richting Manilla en Tokyo. Inchecken, doorlichten, het gaat allemaal griezelig vlot. Te vlot... want als de hele groep, enigszins door elkaar gegooid: niet rokers op rokersplaatsen, families gescheiden, vrienden ver uit elkaar, zoet op z'n plaats zit en de hele machine startklaar staat gebeurt er helemaal niets.

Weer wachten...

Er wordt wat gelezen, we bezitten onze ziel in lijdzaamheid, we koekeloeren een beetje duf tegen het grote, uitzichtloze filmscherm aan. Dan ineens van de gezagvoerder de opwekkende mededeling "dat vanwege een dame die zoek was en dus niet op tijd instapte, de hele vliegmarge was verstreken". Geen toestemming meer om op te stijgen, wat nog eens twee uur wachten betekent en weer een andere route. Die verlate dame kunnen we wel villen! Vijf minuten later wéér de microfoon: de start zal precies over een half uur plaatsvinden; om 3 uur dus. De route is met een voor Singapore bestemd vliegtuig geruild met als motief: twee uur wachten is niet zo erg als twee dagen.

De Vlucht

De vlucht verloopt rustig. Van de Alpen kan is niet veel te zien, later wel de geribbelde bergen van Joegoslavië een mozaïek van groen en grijs. Dan komen er wolkenvelden. Later de landing in Athene. Een roze avondgloed hangt over het water van de zee. De zon staat al laag. Drie kwartier stoppen we hier maar moeten blijven zitten. Het toestel krijgt een schoonmaakbeurt. Locale tijd is nu 9 uur in de avond. Het water is inmiddels donkerpaars geworden en overal twinkelen de lichtjes van Athene.
De oortelefoontjes doen nu goede diensten. Ik zie een hele rij de maat slaan op dezelfde muziek, blijkbaar zijn er veel klassiek georiënteerden. De motor begint te ronken, we stijgen weer. Volgende etappe is begonnen: in vier uur naar Dubai aan de Perzische Golf.
Een uur 's nachts (de klok is al 3 uur vooruit gezet).

Dubai

Dubai in zicht. Puzzels worden opgeborgen (het halve gezelschap was met woordraadsels bezig), en vijf minuten later hobbelt onze Boeing over het grondgebied van de Verenigde Arabische Republiek. Nooit gedacht dat ik daar nog eens zou landen. Helaas mogen we er ook nu niet uit - in verband met de in te halen tijd, begrijpen we.

Bemanning

De bemanning wisselt, grondpersoneel met donkere gezichten loopt af en aan met levensmiddelen en met stoffer en blik... onder de passagiers die uitstappen is een Arabische vrouw, gehuld in de zwarte haar hele lichaam bedekkende sluier; maar ook vele doodgewone Hollanders verlaten hier het vliegtuig; die werken zeker "in de olie". Door de geopende deuren komt een zwoele warmte ons tegemoet, de duistere hitte van de Arabische woestijn.